Gdy w sercu gości miłość, radość, gniew, złość...

a słowa nie chcą przejść przez gardło...

W fotelu fryzjerskim siedział człowiek niewymownej brzydoty. Jego twarz blada, długa, jakby barania, była pokryta krwawiącymi krostami. Nożyce obcinały kłaki jego zwełniałych włosów żółtego koloru. Czułem do niego tak wielką odrazę, że myśl o znalezieniu się zaraz w tym samym fotelu i poddanie się tym samym nożycom była dla mnie nieznośna. Tak przyłapałem się raz jeszcze na wstręcie do większości ludzkich plemion, w czym krył się mój pociąg do gatunku ludzi przeciwstawionych tamtym, urodziwych, do których oczywiście zaliczałem siebie

Czesław Miłosz.

Osobami, które mają bardzo duży wpływ na naszą sferę emocjonalną są rodzice i ich metody wychowawcze, przez całe życie uczymy się jak nazywać swoje uczucia! Nie ma uczuć dobrych ani złych. Miłość, flustracja, radość, rozczarowanie, gniew, złość ,zazdrość, żal, tęsknota itp.- nie jest niczym innym, jak tylko tym, co odczuwamy na co dzień ,zresztą ludzie mało mówią o swoich uczuciach w takich zwykłych ludzkich kontaktach. Na pytanie jak się czujesz? zwykle słyszę krótko: " Czuję się dobrze" albo "Czuję się źle", i tak mają na myśli głównie zdrowie fizyczne.

Moim zdaniem kłopot dotyczy braku umiejętności rozpoznawania własnych uczuć czy odczuwanych emocji, albo inaczej - trudności w dopasowaniu stosownej nazwy do tego, co czuję. Nasze emocje są bodźcami do działania i podtrzymywania życia, wywołują w ciele różne reakcje. Miłość daje zadowolenie i spokój, smutek powoduje spadek energii życiowej, zaskoczenie informuje o niespodziewanym zdarzeniu, szczęście daje zapał do realizowania celów, strach skupia uwagę na bezpośrednim zagrożeniu, złość powoduje przypływ energii do działania.W życiu bardzo ważna jest zdolność rozpoznawania i kierowania własnymi emocjami i uczuciami, zdolność do dostrzegania i kierowania emocjami i uczuciami innych, znajomość różnych stanów emocjonalnych i wykorzystywanie tych umiejętności w kierowaniu własnymi działaniami oraz zdolność do nawiązywania i podtrzymywania kontaktów z innymi ludźmi.Nasze uczucia i emocje są źródłem mądrości, kierują naszym myśleniem i pomagają nam podejmować racjonalne decyzje. Gdy jesteśmy ich świadomi i rozumiemy je, jesteśmy zadowoleni z siebie, wzrasta nasza sprawność intelektualna i odnosimy sukcesy. Mamy łatwość kontaktów i rozmów z innymi ludźmi bo nie ma nic gorszego w relacjach międzyludzkich, niż sytuacja, gdy jedna ze stron nie mówi dokładnie i jasno co czuje i o co jej naprawdę chodzi, skazując drugą osobę na domysły, błędną interpretacje jej zachowania, słów i postawy.

Od najmłodszych lat uczmy Nasze dzieci jak okazywać i mówić o uczuciach , zarówno tych pozytywnych jak też tych negatywnych. Rodzice powinniście mówić otwarcie o tym, że się kochacie, że kochacie wasze dzieci i Wasze rodziny. Pozwólmy im się bać, pozwólmy okazywać strach ale jednocześnie dajmy im wsparcie z Naszej strony, zapewnijmy je, że z nimi jesteśmy i że nie są sami w trudnych dla nich chwilach. Możemy spróbować oswoić powoli dziecko ze “strachem”. Pozwólmy też Naszym dzieciom się złościć. Okazywanie negatywnych uczuć nie jest złe, tylko nauczmy je jak mogą to robić. Pokażmy w jaki sposób można okazywać złość . Nie zabraniajmy im tego, nie mówmy, że nie wolno, że trzeba być zawsze “grzecznym”. Teraz kiedy piszę przypomniałam sobie o pewnym zdarzeniu kiedy mój Adaś miał 5 lat , przyszedł do domu z bardzo złą miną usiadł i płakał, zapytałam , co się synku stało? na to on odpowiedział mi że Tomek od P. Krawczykowej zabrał mu piłkę i uciekł do domku, otarłam mu płynące łzy , dałam słodkiego buziaczka- wzięłam synka za rączkę i powiedziałam że pomogę mu odzyskać piłeczkę i tak zrobiliśmy .Zaskoczenie moje było wielkie kiedy przyszliśmy do pani Krawczykowej i mój synek opowiedział co się stało i że jest na Tomka bardzo zły za to co zrobił. Tomek oczywiście go przeprosił i byli kumplami nadal. Wówczas przeszłam do tego jak do codzienności ale dzisiaj tamto zdarzenia jest dobrym przykładem że od dziecka należy uczyć ich mówić o swoich uczuciach, wiele takich przykładów mogłabym przytoczyć z własnego podwórka. Mówmy i nauczmy nasze dzieci tego , że płakać- to nie wstyd, że nie zawsze trzeba się uśmiechać i być spokojnym. Świat nie składa się z samych przyjemnych emocji im wcześniej im to uświadomimy tym lepiej. Pamiętajmy, że tak jak Nam dorosłym wolno się złościć, płakać, śmiać i kochać, tak dzieciom też wolno to robić. Jeśli od początku pokażemy i otwarcie będziemy rozmawiać z naszymi dziećmi o emocjach jakie towarzyszą w życiu i jak radzić sobie z tymi negatywnymi , ze stresem, z gniewem, z agresją tym łatwiej dzieciom będzie odnaleźć się w okresie ich dojrzewania a później w dorosłym życiu.

Wiem że dla wielu ludzi mówienie o uczuciach jest bardzo trudne, kobiety częściej otwarcie mówią o swoich uczuciach i emocjach , Mężczyźni nie wiem dlaczego boją się jak to zostanie odebrane, że to takie nie męskie, a inni będą ich postrzegać jako bardzo skłonnych do wzruszeń i słabych, a przecież mówienie i okazywanie uczuć nie jest czymś negatywnym. Jednak, kiedy sami zaakceptujemy nasze uczucia i odważymy się otwarcie i swobodnie o nich mówić, nasza komunikacja i relacje z innymi ludźmi staną się bliższe i łatwiejsze. Po przez mówienie i dzielenie się swoimi uczuciami sami staniemy się szczęśliwszymi ludźmi. To nasza szansa na pogłębienie więzi między nami a naszymi bliskimi to droga do szczęśliwego życia, to radość z każdego przeżytego dnia, zdrowie, wewnętrzny spokój i równowaga psychiczna. Zadowolenie z realizowania postawionych sobie celów i z wykonywanej pracy, spełnianie siebie w życiu osobistym i zawodowym. Umiejętne mówienie i słuchanie swoich uczuć to najpiękniejszy prezent, jaki możemy sobie podarować.

A wówczas satysfakcja z naszego życia murowana :) Czego możemy sobie wszyscy życzyć :)

Mieszkają w nas uczucia,

których sobie nie uświadamiamy

lub na które nie zwracamy uwagi.

Nasze uczucia czynią nas ludźmi

pozwalają nam doświadczać życia

takiego, jakim ono jest.

Like! 13