ეს დღეც გავიდა . . . ისე, რომ არ გამხსენებიხარ . . .
აღარ მათრთოლებს შენს სარკმელში გამონათება.
რაც გინდა, მოხდეს, დახშულია გულის კარები,
აღარაფერი არც მახარებს, არც მედარდება.
ვეღარ ამღერებს ჩემს გიტარას აკორდთა ცეკვა,
ფრთებმოკეცილი მუზა კლდეზე ჩუმად ისვენებს
და ხვალინდელის უსასოო ბუნდოვანება
გამთენიისას თვალახელილს ღაწვებს მისველებს.
აღარ დაგეძებ ცხადში, ძილში
–– თავს დაღლას ვატყობ.
აღარ მიყვარხარ, მაგრამ ზოგჯერ
რატომღაც გნატრობ . . .
There are no comments yet.
Leave your comment, start the discussion!