დაგხატავ...
ბუტია შტრიხებით სახეზე,
თვალებში მყვირალა
სიჩუმის დუღილით...
ქალი ხარ,
ბუნება სადედოდ გაქეზებს
და შენში ჩატეულ
ანგელოზს ვუღიმი.
ბრაზობ და ცის ტილო
ხაზებად იხევა...
ვინთები წარბებს რომ
მოზიდავ სამშვილდეს,
მე შლეგი რითმების
ქავი და ციხე ვარ
და შენი სისუსტე
მამღვრევს და მამშვიდებს.
მსუბუქი მონასმით
დავხატავ ჩუმ ფრაზებს...
(მეც მიკვირს,
ეს ფონი ნეტავ რამ დაჰბადა)
ღიმილით გაწყობილ
სიცოცხლის სუფრაზე,
როგორ ზის სიკვდილი...
უცვლელი თამადა.
ეს კონტრაპუნქტია
(უბრალო შემთხვევა)
ან ყოფნა რა არის,
არყოფნა რომ არა...
ნიავით სამკალი
კულული გეხვევა,
შეგეხო ტუჩზე
და ღიმილი მოგგვარა.
დავბრუნდეთ ტილოსთან...
ზაფხულის მზის დარო,
დათრაშულ ღამეთა
ძოწო და აქატო...
ღიმილი დამალე...
რატომღაც მინდა რომ
სახეზე ბუტია
შტრიხებით დაგხატო.
საშა გველესიანი
ღიმილი დამალე...
რატომღაც მინდა რომ
სახეზე ბუტია
შტრიხებით დაგხატო.
საშა გველესიანი
სახეზე ბუტია
შტრიხებით დაგხატო.
დაგხატავ...
ბუტია შტრიხებით სახეზე,
თვალებში მყვირალა
სიჩუმის დუღილით...