ala-din's blog

ჩემზე წევხარ და გძინავს
გაგმკვრივებია მკერდი
მთვარეს უცვალა წვიმამ
ღრუბლის ლოგინში გვერდი

შენი სუნი მაქვს ტანზე,
ენით ნალოკი ყელი
და ნაკბენებიც კანზე
გაგიხდა მოსავლელი

აბაზანაში სველი
ქალის საცვლები ყრია
შენს ნაბანავებ კისერს
ტუჩები დაივლიან

ბიძგები მაღლა, დაბლა
ზემოდან ქვემოთ, იქ-აქ,
შენი ალერსით დაღლა
შუაღამეში მიმაქ

კოცნით დაგისვრი მუცელს,
ზურგზე ავივლი ენით
ამ მკერდს გული რომ უცემს
გულისცემმაა შენი

გიორგი ზანგური

ლამაზო ფეხები მიადგი ერთმანეთს
კაბის ქვეშ გიყურებს მთელი დედამიწა,
გვირილა გაკოცებს,კანჭებზე ღმერთმანი
შეგრცხვება იცოდე და მე ვერ დაგიცავ
გულთან შეიბნიე ჩახსნილი ღილები,
ვერ ხედავ მთელი ცა მკერდში რომ ჩაგცქერის?
მზე სხივებს წაგატანს თუ გაგეღიმება
და გვიან მიხვდები ძვირფასო რაც გელის.
თმას ასე თამამად ნურასდროს გაიშლი
ნიავი აგირევს, ფიქრს აგიცანცარებს,
რა ვნებიანია თან ქარი მაისში?!
არ იცი,მაგრამ მე ხომ ვიცი რაც არის.
ეგ ყელი მაღალი,როგორმე დაფარე
იწვიმებს იცოდე და მაინც მოგიწევს,
თუ არ დამიჯერებ,წვეთს შემოგაპარებს,
მუცლამდე ჩაგიღვრის და გვერდში მოგიწვენს.
ვერავინ დაიცავს შენს უმანკოებას,
…

ვხვდები – ცხოვრებას დამინგრევს ქალი,
ამაყი მკერდით და გრძელი ფეხით
გათელავს გულის მოგონილ ხალისს
მწარე სიმართლეს თვალებით მეტყვის.
.
ვგრძნობ – სასურველი სხეულის სითბოს
გადავეყრები ჭირად და შარად!
სანატრელ ბედსაც ვიპოვი თითქოს
და უბედური დავრჩები მარად...
.
მინდა დავიხშო სამოთხის კარი,
გავცილდე ფიქრთა მოსაწყენ ტბორებს,
ვიცი – ცხოვრებას ამიმღვრევს ქალი...
ჰოდა მეც იმ ქალს დავეძებ სწორედ!
.
მომწყინდა გულის ტვირთად ტარება,
ძალით ვიმოკლებ გასავლელ მანძილს,
იქნებ გამიგონ მისმა თვალებმა
რომ ჰაერივით მჭირდება დარდი...
.
ჯერ ტუჩებს ცხელი ალერსით დავღლი,
მერე იმედებს მე თვითონ შევქმნი
როცა ცხოვრებას გათელავს ქალი
ამაყი მკერდით და გრძელი ფეხით.
.
შევყვები ყალბი გრძნობების თამაშს
და ტრფობის ღმერთასც ცალყბად ვილოცებ,
დაიწერება პოეტის დრამაც
ერთი ღარიბი მხატვრის ტილოზე!

მაისის ღამეს,გაბრწყინვებულ მაისის ღამეს
ლამაზ ლეილას ფანჯარასთან მე მივიპარე.
მე ფეხაკრეფით გავიარე ბაღის ბილიკი
და მეშინოდა,რომ ღამის ლანდს მპარავდა მთვარე...
მე შევიხედე ფანჯარაში.ლეილა ამ დროს
ფიქრს მისცემოდა უდარდელად წამოწოლილი,
სჩანდა,რომ რაღაც ოცნებებით შორს გატაცებულს
გულმკერდს ურხევდა და ჟინს გვრიდა სიამე ფრთხილი.
აი,წამოდგა...ტყის გედივით ყელმოღერილმა
ვარსკვლავთ გახედა დაფიქრებით და გაიღიმა,
იგი შვენოდა - ნაზი,როგორც პირველი ვარდი
და მკვირცხლი,როგორც უდარდელი მაისის წვიმა.
წიგნი მიაგდო,ბროლის თითით თმა გაიშალა,
შემდეგ გაიძრო ტანსაცმელი - ასძრა საბანი,
და მე სპეტაკი,ვით მაისის თეთრი ყვავილი,
წინ წარმომიდგა ახალგაზრდა ქალწულის ტანი!
მაისის ღამეს,გაბრწყინვებულ მაისის ღამეს,
როცა ვარდები იშლებოდა,ყვაოდა ველი,
ბევრჯერ ლეილას ფანჯარასთან მიდარაჯნია,
ბევრჯერ მდენია ტრფობის ცრემლი შეუწყვეტელი.


გალაკტიონ ტაბიძე

გარეთ ყინვა სუფევდა, გულში - დავიდარაბა.
შემიყვანე ოთახში, ჩამიკეტე დარაბა,
მოიმარჯვე ალერსის მოჭედილი სიათა
და ამბორი ტუჩებზე დამაყარე ტყვიადა,
- თან ამბობდი: "კარგი ხარ, კარგი გასახარელი,
როგორც ქმარი კი არა, როგორც სხვა... საყვარელი!"
ერთხელ გითხარ: მომბეზრდა ეს ალერსი ქურდული.
მსურს პირდაპირ მოვიქცე, ვით დავითის შურდული,
გამომყევი, გავიქცეთ, მიატოვე ქმარი და
შევქმნათ სულ სხვა მყოფადი საოცნებო მხარიდან.
შენ ამბობდი: "კარგი ხარ" - თუმც ამ პასუხს არ ელი,
- როგორც ქმარი კი არა, როგორც სხვა საყვარელი!"
წუხელ მაგრად დავითვერ. ღვინობ ვნება დათენთა.
დავდიოდი ქუჩებში და როდესაც გათენდა - ცელქი,
შეუშინარი შენს ბინაზე მოველი:
"ჩემი ქმარი შინ არი, მან გაიგო ყოველი!"
მითხარი და…

ყივჩაღეთ იყო....
ქალი მოვიტაცე.
ცხენზე შემოვიგდე, დედალი ავაზა.
ტანი დაყურსული
გავშხვართე უნაგირზე,
თეთრი თეძოების ვიხილე გახელება.
ხტოდნენ ატეხილი, ავხორცი მუხლები.
და თვითონ ნადირი გავხდი, მე ნადირი.
კოცნა-კბენა იყო,
ალერსი-დანა,
მუცელი გაზნექილი
პირით გადავღადრე,
და მარჯვენა ნაპირიდან,
ქალი გაფატრული
ვესროლე მდინარეს.
სიგიჟის წვეთი
ცხენს მოხვდა საფეთქელში,
ცეცხლი წაეკიდა უნალო ფლოქვებში
და თითქო დაკოდილი
გავარდა ჭენებით.
მე სისხლის ყივილი,
მოღუშულ სივრცეებს,
მათრახათ გადავკარი!
... ეს იყო ყივჩაღეთ,
ვეფხობის თვეში.

გრიგოლ რობაქიძე

დაბერდა მთების არწივი ,
ას წელს არს მინანტანები,
რო ბოინობდა, მის აჩრდილს
გულზე იხატდნენ ჭალები,
ზეციდან როგორც მზის სხივნი,
ყველგან უწვდოდნენ თვალები,

თვალში მძინარე ცრემლი ვარ,
მამულზე ჩამოსატირი.
ანატორ ჟამთა დენა ვარ,
პირღრუბლიანი შატილი.
მიცუს თორღვაის ციხე ვარ,
შავს ქარაფს გამოშატილი.
არდოტში - მურღვათ სიმაგრე,
უკლო ქარებს რომ შავტირი.
ხახაბოს ხახით ხირიმი ,
აწუნთის ქედზე მქუხარი.
ზენ, გორზე - თალაის ციხე,
მტრისაგან ნასულწუხარი.
ხმალი ვარ დავითფერული,
ყორნების სისხლში მდუღარი,
აიეხ სახლ-კრის ჩამოშლა,
აჭინჭრებული ბუხარი.
სიჩუმე სასაფლაოთა
და დანიუხე მძინარი.
ერთ დღეს სულთ ამოდენა ვარ,
ცა - მზეთ გამყოლი ვინ არი?!
შენ თეთრი მთების თრთოლვა ხარ,
ცა-ვარსკვლავების მანდილი,
გული ხარ, საჯიხვეებში
მკერდიდან ამოვარდნილი.
მზისპირნაბანი წვიმა ხარ,
ქარის - ბალახთად ქადილი,
ჩავლა ხარ, ჩამოღამება,
ვერ გამხელილი წადილი.
ნარ-ეკლიანი საწუთროს
ხან სათავე ხარ, ხან…

შენ აბანოდან გამოდიოდი,
მარტო კი არა, ქმართან - ხელკავით,
და ბოტანიკურ ბაღის სიოთი
გეგრილებოდა ხუჭუჭი თავი.

მე შეგამჩნიე! და მკერდის ტალღით
გავაპე ხალხი და შენ წინ შევდეგ,
აწითლდი, როგორც წითლდება ბალღი
საკუთარ დედის დატუქსვის შემდეგ.

არც კი გრცხვენიან! ვით ალამდარი,
აფენ შენს სხეულს ვაჟის მახლობლად.
აბანოს ბოხჩით მოგდევდა ქმარი
და ზედ ეწერა: "ჩემი სახლობა!"

როგორ მიყვარდი! ასჯერ, ათასჯერ,
მითქვამს ეს სიტყვა ჩემს გულში წინდად:
ახ, ვიკისრებდი ყოველგვარ სასჯელს,
ოღონდ მის თითებს შევეხო წმინდად.

ეხლა? რა მეთქმის? ვნების ონავარს
გეტყვი, რომ უკვე დაეშვი ტაფობს.
გიცქერ საჯაროდ ნააბანოვარს
და ეგ სიწითლე ყველაფერს ამბობს.

მითხარ, რად იყავ შენ ალეწილი?
მითხარ, რად შეკრთი აგრე ძალიან?
შენს სიწითლეში მე მიდევს წილი?
თუ ეს აბანოს ორთქლის ბრალია?

იოსებ გრიშაშვილი

პირველი თოვლი მე მაგონებს პირველ სიყვარულს
და პირველ ღამეს,
როცა მე ხარბად დავეწაფე მშვენებას ქალურს -
ახალ სიამეს.
ციდან დაჰკიდა რეჟისორმა ფარდა უსწორო,
ფარდა მთოველი,
და მთელ ქვეყანას დაგვაშორა მხოლოდ ჩვენ ორი.
სდუმდა ყოველი.
განმარტოებით ხმაურობდა სადღაც სარაჯი,
შრიალი ქსელთა.
და იდგა თვალი - საპატიო თეთრი დარაჯი
ჩვენს სარეცელთან.
მაგრამ შეირხა თოვლიანი ფარდა მრავალი-
ცა იმედების.
მოვიდა ქარი და გამართა სხვა კარნავალი
თეთრი გედების.
სარეცლიდან დავინახეთ მთელი თეატრი,
ჩვენთან მოსული.
ყველა გმირები გვილოცავდნენ და ბეატრიჩე,
ბროლით მოცული,
იყო ნირვანა და გრიგალის ხმა დაკორძილი
წვით და წვალებით.
პირველმა თოვლმა გადიხადა ჩვენი ქორწილი
მეტ ბრწყინვალებით.
ო,რარიგ არის სანეტარო თოვლი პირველი:
პირველი თოვლი!
ნათელ ბავშვობის სიყვარულის გასაკვირველი
პირველი თოვლი.
პირველი თოვლი მე მაგონებს პირველ სიყვარულს
და პირველ ღამეს,
როცა მე ხარბად დავეწაფე მშვენებას ქალურს -
ახალ სიამეს.


ვალერიან გაფრინდაშვილი